De oudere muziekfans onder ons herinneren zich ongetwijfeld nog de rock’n’roll-hit “There’s A Guy Works Down The Chip Shop Swears He’s Elvis” waarmee de betreurde Kirsty MacColl in 1981 iedere dansliefhebber op de vloer joeg. Welnu, dat geweldige nummer werd door Kirsty samen gecomponeerd met een zekere Philip Rambow, voor velen wellicht ook nu nog een nobele onbekende maar in de Britse muziekwereld een zeer gewaardeerde muzikant en songschrijver.

In de jaren ’70 speelde hij in het pubrockcircuit met zijn band ‘The Winkies’ die maar één plaat hebben uitgebracht vooraleer tot een split over te gaan. Hij werd daarna gerecruteerd door Brian Eno om met hem platen op te nemen en mee op tournee te gaan. Vooraleer aan zijn solocarrière te beginnen werkte Philip Rambow nauw samen met de jammerlijk in 1993 overleden Mick Ronson, de topgitarist uit de groep ‘The Spiders From Mars’, de begeleidingsband van David Bowie en zelf ook heel bekend geworden als muziekproducer.

De nu 75-jarige Philip Rambow’s roots lagen in Montreal, Canada maar hij verhuisde al in 1973 naar Londen waar hij in een muzikale ‘melting pot’ belandde en zijn steentje bijdroeg aan het succes van de hierboven reeds vermelde artiesten maar ook de Amerikaanse zangeres Ellen Foley adopteerde twee songs van hem voor haar album “Night Out” in 1979. Als soloartiest debuteerde hijzelf ook in 1979 met zijn album “Shooting Gallery” dat in 1981 werd opgevolgd door zijn plaat “Jungle Law”.

Maar door het ontbreken van echt commercieel succes besloot Philip Rambow om met vrouw en kinderen terug naar Vancouver, Canada te verhuizen en er een carrière als privé-detective te beginnen. Zoals wel vaker het geval is bleef de muziekmicrobe echter in zijn lijf woelen en eens teruggekeerd naar Groot-Brittannië kwam hij in 2014 al snel op de proppen met een nieuwe plaat die passend getiteld werd als “Whatever Happened To Phil Rambow?”. In 2020 kwam zijn laatste plaat uit onder de titel “Canadiana” en was er ook een verzamelalbum “The Rebel Kind: Anthology 1972-2020”.

Zo zijn we eindelijk aanbeland bij de reden waarom we hier vandaag deze recensie aan u mogen presenteren, want Philip Rambow heeft eind januari 2025 opnieuw een soloplaat uitgebracht waarop hij in de titel aangeeft hoe hij zich al die jaren is blijven voelen: “I’m An Artist”. Hiervoor heeft hij tien nieuwe eigen songs opgenomen met albumproducer en multi-instrumentalist Malcolm Doherty op alle instrumenten behalve het gitaarwerk dat Philip Rambow voor zijn eigen rekening heeft gehouden.

Er waren ook enkele gastmuzikanten bij de plaatopname, zoals Luke Edney die leadgitaar speelt op het nummer “Roots And Wings”, Bob Loveday die op viool speelt bij de songs “The Road To Hell” en “”Lost Without You” en Bill Clift die backing vocals inzingt op drie tracks. De eerste single uit dit album werd de titeltrack, gevolgd door het nummer “Motherfuckers” dat wel eens bedoeld zou kunnen zijn voor al die weirdo’s die vanuit hun machtige posities de wereld langzaam maar zeker naar de knoppen helpen.

We hebben aan deze recensie ook twee van de albumtracks op audiovideo toegevoegd met eerst de titelsong “I’m An Artist” en daarna het nummer “Bus Stop” (niet de hit van ‘The Hollies’ uit 1966). Dat er nog meer dan voldoende rock, punk en woede in Philip Rambow aanwezig is kunnen we hier horen in enkele andere nummers zoals “A Dollar Short”, “Motherfuckers”, “The Man In The Iron Mask” en het folky “The Road To Hell”. Maar zijn leeftijd heeft er ook voor gezorgd dat er wat meer gelatenheid en realisme in deze muzikant is geslopen en dat kunnen we horen in tracks als “Cold Blue Steel”, “Roots And Wings” en de nostalgisch klinkende vaudeville-achtige afsluiter “Lost Without You”.

Tot slot willen we ook nog even wijzen op het leuke aspect van de twee foto’s die aan de binnenzijde van het platenhoesje staan met links Philip als 25-jarige gitarist en rechts de nu 75-jarige evenknie. We kunnen niet stellen dat er geen verschillen merkbaar zijn, maar het valt allemaal toch nog ontzettend goed mee voor iemand die vijftig jaar later nog altijd zijn plaats verdient in de hedendaagse muziekscène.

(valsam)